بخود می گفتیم
با جوانی خود زنده می شویم
و در پیری، با یادهایمان لبخند خواهیم زد
افسوس
که تمامی یادهایمان را
با خاکستر کین پوشاندند
و ما
حسرت زده
به آدمیانی مینگریم سرگردان
که در فراموشی یادهاشان
گذشته را تقدیس میکنند
و بر ویرانه های یادهامان
سرود آینده ای پیروز را سر میدهند
امروز بخود می گوییم
آن زمان که چون ما پیر شدند
در هجوم کدام یادشان
خواهند گریست؟!