اجتماعی

باز هم در آستان «نوروزی دیگر» قرار گرفته ایم. شاید کاربرد کلمه «دیگر»، تکرار را تداعی کند، اما چنین نیست.

در دنیای معاصر که بشر توانسته میان علم و سازمان‌های کار خود رابطه‌ای فعال برقرار سازد و در پرتوی همین ارتباط ناظر بر شتاب‌گیری خلاقیت‌های‌ فردی در سازمانهای کار شود، یک اصل مهم بوجود آمده است که می‌توان آن را به صورت زیر تشریح کرد: «نمی‌توان از یک جعبه برنامه آنچه را که دلت‌ می‌خواهد برای اجرابرداری، چراکه حاصل تنها یک‌ چیز است؛ جریانی ضدتوسعه!»

در این مقاله نشان خواهیم داد که نیروی زاینده‌ استقلال عقل، و نیروی زاینده همبستگی عشق و معرفت است. از طریق نیروی اول نوعی جدائی و از طریق‌ نیروی دوم نوعی وحدت خلاق ایجاد می‌شود. تن‌ها یک نگاه به آن دسته از تربیت‌هائی که کار را از مجموعه آموزش‌های تئوریک خود جدا می‌کنند دلیل افول بهره‌وری و ضعف خلاقیت و کاربرد محصولات پژوهشی در جامعه ما را نشان می‌دهد. هنگامی که به کودک می‌گوئیم در ازاء اخذ خدمات‌ و پول از خانواده تنها درس بخوان، در حقیقت رابطهٔ وی را با کار قطع کرده‌ایم و با این قطع موجب ضعف در نیروی همبستگی و ایجاد غروری ابلهانه در وی‌ شده‌ایم. فردی که این چنین تربیت شده است قدرت‌ مانور لازم در شرایط بحران اجتماعی را از دست‌ می‌دهد، در نظر او بسیاری از کار‌ها تحقیرآمیزند و از این روی وی اگر از گرسنگی هم بمیرد آن کار‌ها را انجام نمی‌دهد.