سروده ها

رازها در انتظار فاش شدن اند و شیران تنها هنوزهم طعمه کفتارها می شوند در خاموشی هزاران سال انتظار هنوزهم گرگان گرسنه در سودای خون گرم آهوان زمستان را تاب میاورند شب هنوزهم فریاد می زند و رازها هنوز هم در انتظار فاش شدن اند ای آوازخوان شهر خاموشان هراس بخود راه مده بخوان بخوان

گفتی بهشت: اراده ایست همیشه پیروز و طلبی است به کام آمده خود نمی دانستی یا به یاد نمی آوردی که یکبار از هجوم کسل بارش گریختم تا شیرینی زندگی را از معبر جدالها بدزدم خود مرا آنچنان ساختی که عطر لذت را در هجوم طعم تلخ درد و راز خوشی را در تجربه لحظه های مرگ بیاموزم تنها تشنگان …

هنوز بهار و تابستان بازی سبز و رنگین برگ و گل را تمام نکرده بودند هنوز دل بیقرار درخت در پی میوه شیرین زندگی بود که بادهای مسموم زهر تلخ مرگ را بر باغ های جوان پاشیدند با سیمائی زرد و نحیف از شاخه ای که آخرین نفس های حیاتش را با برگهایش تقسیم میکرد بر زمین افتاد پیش از …

دراز سالیانی در جوانی لحظه ها را می‌بوسیدم تا شاید از جادوی هجومشان لبریز شوم اما آغوشی همراه تن ملتهب بلوغ نشد و بوسه‌ای گونه‌های آرزو را تر نکرد کنون در جادوی لحظه‌های گذشته شب‌های حسرت را شماره می‌کنم تا مگر بر دستان لرزانم پیاله‌ای زنده شود تا مگر باران شوق آن لحظه‌های شلاق خورده را در مذاق باد گذارد …

تولد در تقدیر و رهائی در زندگی پیش از آنکه نطفه ام در بازی میان عشق و غریزه پیدا آید تنها مادرم بود که مرا در دریای خیالش جستجو می کرد و به سفره انتظار محبتش راه داد او در چهل سحر با چهل نماز و چهل سیب در پروازی از بیکران آسمان ناکجاآباد در لحظه ای مرا دزدید تا …

در سرزمین قد کوتاهان سایه ها بزرگ می شوند آن هنگام که خورشید غروب میکند

چراغ ها… رسولان فاتح شب اند و سایه ها سنگر امن عاشقان روز سجاده ها منتظران سحراند و ستاره ها شب شماران شهادت در شفق های دور دست شبها که در زیر چتر تاریک شان هزاران عاشق بیدار می شوند دختران آفتاب برای عاشقان روز آغوش می گشایند شبها که فانوس های خاموش در کنج تاریک فراموشی انتظار می کشند …

آه ای آینده با چه نامی بخوانمت تا هم صحبت رازهایم شوی  با کدام گام همراهت شوم تا ندیم دردهایم گردی تا حضورت بسان قطرات صبور آب سنگ سخت یاس را آرام آرام خرد کند با کدام شعر به ستایش ات برخیزم تا عطر شوق هر غزلش غنچه سرخ بوسه ای بر صورت صبح گردد با کدام گام خود را …

چون برگی خشک در هجوم تند بادی پائیزی از شاخه خشک درختی پیر بر زمین یاس افتادم روزگاری سبز بودم و زنده با هر نفسی هوای دم کرده از انتظار پر از شوق وصال می شد امروز اما در هراس از گامهای کور خشک و شکننده در پی گوشه ای دنجم تا شاید راز زیستنم را به خاک سپارم

 در آغاز چونان نهال خردی بودم در جنگلی بی انتها کودکی گریان با زانوانی بر زمین سوده حیران و نا آزموده پس آنگاه به مرز جوانی رسیدم عاشق و ناشکیبا با گامی به آسمان خیال می رسیدم و در گامی دیگر شلاق عقل زخم بر شانه هایم می نشاند روزگاری مست بودم آدمی سرخوش با دلی پربار برفراز قله زندگی …